18 abr 2009

Fundidos




Un leve roce
de calido aliento,
de susurro ardiente
me transforma en gata
de ronroneo candente.

Una tibia caricia,
de mano suave,
provocadora delicia
que eriza mi piel
acelerando mi ser


Un beso juguetón,
húmedo y caliente,
recorre sin pudor
íntimos rincones
viciando mi mente
de deseo latente.

Llenos de pasión,
de pura lujuria,…
De dos pieles, una.
De dos deseos, uno.
Dos fundidos en uno.

13 abr 2009

La mar, la meva companya


La mar m´atrape,
amb el seu seré vaivé
me apropa la calma
serenant-me mot bé.
El seu rumor
em porta la pau,
suau melodia al meu cor
dolça melangia a la pell.

Cuan la mar apareix agitada,
encoratjada, cruenta,
el meu cor s´encongeix,
impressionat i esbojarrat ,
en fa sentir la força del vent,
la foscor de las seves aigües.
la fúria bufant desde el cel.

Tan aviat es mostra
amiga i fidel companya ,
com de sobte
traïdora y venjativa
com si fos justiciera
i dolguda perdedora.

La mar te vida pròpia,
fa possible l´existència
sent part de la nostra vida,
sent part de la nostra historia.
12 de abril 2009

12 abr 2009

El mar... la vida.


El mar en calma,
placentero, sereno…
acuna mi agitada alma
con paz y sosiego.

El mar agitado,
movido, rompiente…
trémulo por dentro,
turba mi mente.

El mar encrespado,
bravo y vigoroso,
como terremoto,
corta mi aliento.

El mar enfurecido,
rabioso y encendido,
diablo enloquecido
absorbiendo mi latido.

El mar, ese mar…
tan rico y poderoso,
ánima crepuscular
vida en ultramar.

Como mi vida.
Como tú vida.
Como nuestra vida.
Así es la vida.


12 de abril de 2009

11 abr 2009

Núm. 1 Revista digital de Palabreo

Pinchar en la imagen para pasar páginas.
La entrevista que me hizo Tintanaranja:
DEFINETE:

Inquieta, que no inquietante. Culo inquieto, que no culo de mal asiento.
Sonrío a la vida aunque la vida me de motivos para volverme sombría.
Vivo y dejo vivir…. si me dejan vivir, claro!!!! si no…. ayyyayyaiii.

DESDE CUANDO ESCRIBES?:

Hace unos pocos años. Internet mucho tuvo que ver en ello, primero en foros teniendo que plasmar opiniones, después intercambio de e-mails, luego blogs que me llevaban a una introspección personal o a un divertimento frívolo y ligero, luego ya me puse a intentar hacer sonar las letras ordenándolas con gusto y ritmo sin dejar de ser espontánea y sincera. Están empezando a formar parte de mí, de mi tiempo, de mi vida, de mis sentimientos y de mi divertimento.

JUGANDO CON LAS LETRAS:

Para mi es una forma de motivar la imaginación, de practicar formas y estilos, aún teniendo que ser disciplinados, creo que sacan una parte de nosotros que ni sabíamos que éramos capaces de poner en un escrito.
Un ejercicio que mezcla el ingenio y la diversión a la vez, creando una encantadora complicidad entre los participantes.

CONCLUSIONES:

Estoy muy agradecida a aquellos que hacen posible los lugares donde se puede llevar acabo toda expresión personal, tanto sea con letras, con imágenes, música o juegos, motivando y compartiendo lo mejor de nosotros mismos. Palabreo es una muestra clara de ello.

Un regalo con esencia de amistad

Gracias mi querida Dama.


9 abr 2009

Ya de camino



Se la nota ya llegar.
Se la siente casi respirar.
Sin saber quien es
ni cómo es, sólo que es niña
y con tres inviernos
inciertos y helados
en su cuerpo maltratado.

Es esperada con júbilo,
con tanta emoción
que estallan chispas
impacientes y alegres
que iluminan el rostro
y revolucionan el corazón.

Es tan deseada,
tan esperada.
que cada minuto que pasa
es una gestación difícil,
llena de temores y dudas.
Saber que ya está en camino
borra ese torbellino.

Saberla ahí ha despertado
amor sin sutilezas,
amor a espuertas,
ferviente y entregado,
generoso y volcado.

Llegará una vida tierna.
Una vida apenas estrenada,
con un estreno no merecido,
de abandono y desapego.
No ha sido acunada con el corazón
ni mecida en su desconsuelo,
ni adorada en su vuelo.

Llenará nuestro corazón sin tardanza,
llenaremos su inocente mirada.
Recompondrá nuestra esperanza,
recompondremos su destemplanza.

Mayo, 2008

De tanto en tanto me asusto

Me asusto,
tengo miedo.
No de él.
De lo que lo mina.
De lo que lo anima.
De lo que juega con él.

Me da miedo.
Lucho
Contra qué?
Contra él?
No, no, eso ya lo hace él.
Contra lo vivo que hay en él?
Qué hago, le adormilo la vida?

Qué vida?
La irreal.
Llena de duendes maléficos,
a los que reta con su bondad.
Contrincantes con demasiada maldad,
contiendas que va perdiendo,
pero su gran corazón lo mantiene despierto.

Qué vida?
La real.
Llena de impotencia y dolor,
de soledad e incomprensión.

Con futuro incierto,
con presente insuficiente.
De lucha interior,
de batalla a pleno sol.

Por qué vida debe sufrir?
Por qué maldita vida debe vivir?

Por qué a mi?
Y hasta cuando?
Esas preguntas le ahogan.
No hay respuesta,
sólo hastío y cansancio.

Diciembre, 2008

3 abr 2009

Un clan de tres



Tareas ingeniosas


las que compartimos


acertadas y graciosas,


fluyendo con talento.


.


Tres amigos somos,


motivados por artes


que ni por asomo


podíamos imaginar antes.


.



Gozosos escribimos


plasmando el gustillo,


que risueños compartimos


mostrando nuestro librillo.


.



Unos asustados,


recitan y farfullean,


otros más osados


con picardía tararean.


.


Eso sí, encantados,


siempre con alegría,


mostramos los resultados


con viva algarabía.

Un roce


Sutil pensamiento,
delicada esencia,
al compás del viento
noto su presencia.

Un cálido aliento
despierta mi piel.
Un leve lamento
renace por él.
1 de abril 2009